In zijn autobiografie ‘Wie bang is krijgt ook klappen’ komt alles voorbij: zijn jeugd met twee ouders die Auschwitz overleefden, zijn liefde voor voetbal en zijn jaren als scheidsrechter (ook in het betaald voetbal), de opkomst en ondergang van zijn bedrijf Newconomy, de gevreesde millenniumbug, zijn goede band met politici als Hans Wiegel en Lodewijk Asscher, en zakenmannen als Anton Dreesmann, Lex Cohen, Peter Appeldoorn en Mickey Huibregtsen, maar ook het overlijden van zijn eerste vrouw, de dwarslaesie van zijn oudste zoon Marc door een fout van het ziekenhuis en zijn overlijden 17 jaar later.
Geen onderwerp blijft onbesproken. Persoonlijk falen evenmin.
De afgelopen jaren ging Maurice de Hond van gevierd en veelgevraagd zakenman, politiek adviseur, opiniepeiler, technologie-expert en Bekende Nederlander naar, in ieder geval wat de media betreft, persona non grata. Hij schuwt al zijn hele leven de confrontatie niet als zijn opinie, onderzoek of peilingen niet in lijn zijn met de gevestigde orde. Met de uitspraak van zijn vader als leidraad: ‘Wie bang is krijgt ook klappen.’
Hij was het die premier Joop den Uyl tevergeefs in 1985 afraadde om nog een termijn lijsttrekker voor de PvdA te blijven. Hij kreeg gelijk, maar hij was het ook die volledig de mist in ging met zijn prognose voor diezelfde verkiezingen van 1986. Mid jaren negentig schreef Maurice al een boek over de revolutie die het internet zou ontketenen binnen onze samenleving. In het bijbehorende DigiDeltaplan adviseerde hij de overheid om voor 2000 een glasvezelnetwerk aan te leggen om zo de rest van de wereld een stap voor te blijven in deze digitale revolutie (in plaats van het geld uit te geven aan een Betuwelijn). Hij was het ook die eind 20e eeuw de veenbrand in het electoraat signaleerde en de opkomst van Pim Fortuyn voorspelde, lang voordat anderen dit wilden geloven.
In 2006 raakte Maurice betrokken bij de Deventer moordzaak, waarbij hij in de jaren erna de keuzes van het Openbaar Ministerie en de politie openlijk aan de kaak stelde, forse gaten schoot in het onderzoek en expliciete uitspraken deed over een andere dader. En hij was degene die in april 2020 het belang van aerosolen bij de verspreiding van het coronavirus benadrukte en sterk aandrong op het gebruikmaken van ventilatie, zeker in zorginstellingen. Ruim een jaar voordat de Nederlandse overheid publiekelijk tot dezelfde conclusie kwam. Hij werd in beide instanties verketterd en geridiculiseerd door de media. In dit boek gaat hij dieper in op zijn rol, van de emotionele drijfveer achter zijn standpunten tot de verantwoording voor al zijn uitspraken.
Het maakt hem wellicht niet geliefd. Maar wel eerlijk. Want het draait bij Maurice de Hond altijd om de feiten. En juist met die feiten wordt tegenwoordig losjes omgegaan. ‘Wie bang is krijgt ook klappen’ is daarom zowel een autobiografie als een scherp commentaar op deze onzekere tijden, waarin de waan van de dag het discours bepaalt.
Bestel de autobiografie van Maurice de Hond
